Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

Ivan Raksha – The Hegoumen who shuflled out of sight to converse with the Holy Trinity People who knew the old man from the Russian Diaspora tell that the Holy Light always descended and ignited his candles. "He didn't know Greek but shortly before the Greek pilgrimage groups departed from the Monastery, he gave each a piece of paper with the solution to the problem written on it. Sophia Kouna his spiritual daughter relates how gifted he was with the Grace of the Holy Spirit as he saw through people and understood the spiritual standing of each pilgrim.

[...] Στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν καταθέτει ποιήματά του. Καταθέτει όμως το απαύγασμα της πολύχρονης πείρας του ως εκπαιδευτικού, καταθέτει τις σκέψεις και τις απόψεις του με σαφήνεια, γλαφυρότητα και διακριτικότητα όσα ως λειτουργός της τέχνης βιώνει, όσα ως άνθρωπο τον απασχολούν, όσα ως πολίτη τον πληγώνουν. Στις πενήντα συν μία πολυθεματικές και καίριες ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν από την αξιόλογη λογοτέχνιδα και μεταφράστρια Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη, ο Σπύρος Καραμούντζος ξεδιπλώνει με ευλάβεια όλη την πορεία της ζωής του και απαντά σε μια σειρά ερωτήσεων με ειλικρίνεια και σεμνότητα...

Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, κεντρικός ήρωας είναι ο ίδιος ο συγγραφέας. Αναφέρετραι στα γεγονότα της ζωής του κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης με αναφορές πρίν από αυτή. Η ιστορία ξεκινά με τον κεντρικό ήρωα σε διακοπές στην Κρήτη όπου μαθαίνει πως η κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος νοσηλεύεται σε ψυχιατρείο. Επιστρέφει στην Αθήνα όπου τη φιλοξενεί στο σπίτι του. Με αφορμή αυτό το γεγονός ανακαλεί μνήμες και γεγονότα του παρελθόντος. Μετά την αποχώρησή της έρχεται αντιμέτωπος με την καθημερινότητά του. Ανεργία, δουλειές του ποδαριού, έλειψη χρημάτων και αβεβαιότητα. Αποφασίζει να φύγει για την Αμερική και μετά από μια σειρά τυχαίων γεγονότων τελικά τα καταφέρνει. Βρίσκεται στη Νεα Υόρκη όπου εργάζεται για ένα διάστημα σ' ένα Ελληνικό μαγαζί στην Αστόρια. Εκεί έρχεται σ' επαφή με τους Έλληνες αλλά κι ένα πλήθος ανθρώπων από διαφορετικές εθνότητες και κουλτούρες. Μετά τη λήξη της άδειας παραμονής του επιστρέφει στην Ελλάδα για να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χαρτιά για μόνιμη εγκατάσταση του στις Ηνωμένες πολιτείες. Ο δικηγόρος του στη Νεα Υόρκη τον κρεμάει και το σχέδιό του αποτυγχάνει. Πηγαίνει ξανά στην Αμερική με τουριστική βίζα αλλά κατά την άφιξή του οι Αμερικανικές αρχές του απαγορεύουν την είσοδο με την υπόνοια πρόθεσης μετανάστευσης. Βρίσκεται ξανά στην Αθήνα. Συνεργάζεται με το Δημήτρη, Έλληνα έμπορο που γνώρισε στην Αστόρια, ο οποίος του υπόσχεται να τον βοηθήσει να επιστρέψει στη Νεα Υόρκη. Καταφέρνει να του στείλει ένα φορτίο λάδι, ο Δημήτρης αποδεικνύεται απατεώνας και το σχέδιο αποτυγχάνει παταγωδώς.

Πως να χωρέσεις ακόμα και αν έχεις ατέλειωτες λευκές σελίδες μπροστά σου την πορεία ενός ανθρώπου που αναμφίβολα αποτελεί ένα τεράστιο κομμάτι στην ιστορία της Κρητικής Τέχνης Νοιώθω τιμή που προσπάθησα. Γιατί μέσα από εκείνον, ειχα την ευκαιρία να υμνήσω την απλότητα,την δημιουργικότητα,το μοναδικό,το αυθεντικό,το ειλικρινές , την ατόφια Κρητική ψυχή!Τον Νίκο Σκευάκη!

Υπήρξαν χρόνια που η ελληνική εμπορική ναυτιλία έστελνε τα πλοία της στα λιμάνια όλου του κόσμου. Η φορτοεκφόρτωση των πλοίων γίνονταν με παλιότερα μέσα, και ο χρόνος παραμονής των πλοίων στα λιμάνια πολλές μέρες. Η παγκοσμιοποίηση δεν είχε ακόμα επηρεάσει την δομή των κοινωνιών και έτσι διαφορετικά λιμάνια και διαφορετικοί πολιτισμοί. Η συσσώρευση εμπορικών πλοίων σε κάποιο λιμάνι δημιουργούσε κοινωνικές και εμπορικές δομές. Η συνάντηση διαφορετικών ανθρώπων, οι ανάγκες τους, και ο πλούτος, δημιουργούσαν καταστάσεις που αυτό το μικρό σύγγραμμα αγγίζει.

Ο συγγραφέας το έτος 1977 άρχισε τις σπουδές στη Σχολή Πλοιάρχων  Εμπορικού Ναυτικού στις Σχολές του Ασπρόπυργου.  Το 1978 σε ηλικία 19 χρονών έκανε το πρώτο του μπάρκο. Συνέχισε να ταξιδεύει μέχρι τις αρχές του 1989, όπου άλλαξε ζωή. Δημιούργησε οικογένεια προσαρμόστηκε στα καινούρια δεδομένα, αλλά ποτέ δεν έπαψε να νοσταλγεί την ΑΛΛΗ ΖΩΗ. Η ύπαρξή του είναι άρρηκτα δεμένη με τις περιπέτειες, τα δύσκολα και τα εύκολα που έζησε σαν δόκιμος, ναύτης ,και αξιωματικός φορτηγών πλοίων.    

Θα περιπλανηθείτε μαζί του στα λιμάνια και τα πελάγη με τις ζωντανές αφηγήσεις του, με  ρεαλιστικά γεγονότα όπως ακριβώς τα βίωνε ο έλληνας ναυτικός εκείνες τις εποχές.  

Ο ρόλος της Εκκλησίας στα νησιά της Δωδεκανήσου ήταν για αιώνες πρωταγωνιστικός. Στη Ρόδο ο εκάστοτε Μητροπολίτης ήταν ο ανώτατος θρησκευτικός άρχοντας. Την ύστερη περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο Μητροπολίτης της Ρόδου είχε, ως «Έξαρχος πασών των Κυκλάδων νήσων», το ρόλο όχι μόνο του θρησκευτικού ηγέτη, αλλά και του πολιτικού αρχηγού των ορθόδοξων Ελλήνων με αυξημένες αρμοδιότητες οι οποίες ήταν : 1. Οργάνωνε και διεύθυνε την εκπαίδευση των Ελλήνων, όντας πρόεδρος των σχολικών Εφορειών τόσο στην πόλη της Ρόδου όσο και στα χωριά του νησιού. 2.Προήδρευε στο δωδεκαμελές σώμα της Δημογεροντίας. Η Δημογεροντία χωριζόταν σε τρία τμήματα: α) το Μικτό Δικαστήριο, β) την Εκπαιδευτική Επιτροπή και γ) τη Μοναστηριακή επιτροπή. 3. Ήταν πρόεδρος του Πνευματικού Δικαστηρίου. 4. Ήταν υπεύθυνος για την είσπραξη της «δεκάτης» και των άλλων εσόδων. Την αρμοδιότητα αυτή για 33 περίπου χρόνια (1913-1946), ανέλαβε ο Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος Τρύφωνος, ο οποίος θεωρήθηκε ο ενδε-δειγμένος από την Ιερά Σύνοδο να αναλάβει τα ηνία της Εκκλησίας της Επαρχίας Ρόδου, μιας κατοχικής εποχής διάφορων κατακτητών κυρίως των Ιταλών, καθώς η Ρόδος, αλλά και γενικά η Δωδεκάνησος περνούσε έναν από τους κρισιμότερους καιρούς στην πολυκύμαντη ιστορίας της. Ο Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος, ήταν υπόδειγμα ενός γνήσιου Φαναριώτου εκκλησιαστικού άνδρα που άντεξε σε όλη την διάρκεια της σκληρής κατοχής. Επρόκειτο για μία εποχή δύσκολη για το δωδεκα-νησιακό λαό, ιδίως από το 1924 μέχρι το 1940, κατά την οποία βρισκόταν σε εφαρμογή το ιταλικό σχέδιο αφελληνισμού του ντόπιου πληθυσμού, μέσω της ιταλοποίησης της παιδείας και του περιορισμού του ρόλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης Απόστολος με την ευφυΐα και την διπλωματική ικανότητά του αγωνίσθηκε με σθένος για τα δίκαιά του τόπου του. Στα Απομνημονεύματά του ανασκευάζει τις κατηγορίες με έντονο απολογητικό ύφος, οι επίσημες, όμως, εκθέσεις των Προξένων της Ελλάδας στη Ρόδο, οι αναφορές του Ιταλού διοικητή Μάριο Λάγκο (18.2.1923 – 27.10.1936), καθώς και άλλα ιταλικά έγγραφα πιστοποιούν ένα είδος συνεργασίας του Μητροπολίτη με τους κατέχοντες. Αυτές του οι ενέργειες προκάλεσαν τότε διχοστασία στο ποίμνιό του, αλλά και αντιδράσεις στους Δωδεκανήσιους της διασποράς. Δεν μπορούν, παρόλα αυτά, να διαγραφούν οι προσπάθειες του Μητροπολίτη για την εξουδετέρωση των σχεδίων των Ιταλών, αλλά και των Γερμανών και κατόπιν των Άγγλων, που στόχευαν στη διάσωση της ζωής και των προνομίων των Δωδεκανησίων και άλλων Ελλήνων. Βέβαια, η οδός της διπλωματικής υποχωρητικότητας την οποία είχε υιοθετήσει ο μητροπολίτης ξενίζει τους περισσότερους, επιβάλλεται, όμως, να ληφθούν υπόψη οι επικρατούσες συνθήκες της εποχής, προκειμένου να γίνει ορθότερη εκτίμηση της κατάστασης. Επρόκειτο για μία εποχή δύσκολη για το δωδεκανησιακό λαό, ιδίως από το 1924 μέχρι το 1940, κατά την οποία βρισκόταν σε εφαρμογή το ιταλικό σχέδιο αφελληνισμού του ντόπιου πληθυσμού, μέσω της ιταλοποίησης της παιδείας και του περιορισμού του ρόλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η εναντίον του άδικη πολεμική διαφόρων παραγόντων, κυρίως πολιτειακών, που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτησή του, δεν μπόρεσε να αμαυρώσει την προσωπικότητά του και να μειώσει την αγάπη του λαού προς το πρόσωπό του, στη συνείδησή του οποίου παραμένει ο ευαγγελικός ποιμήν που θυσίασε τον εαυτό του «υπέρ πάντων προβάτων» ο οποίος δικαίως χαρακτηρίζετε ως «εθνάρχης» του Δωδεκα-νησιακού λαού σε όλη την διάρκεια της ιταλικής κατοχής αγωνιζόμενος με σθένος για τα δικαιώματά του.

When you are 84 years old, and you attempt to write your autobiography, you run the risk of forgetting many details in the process.  Your problem is, as Shakespeare said, “Old men forget.”  Even so, I will try to narrate the highlights of my life as best as I can; I’ll touch upon my early years of grammar school and the Second World War, my high school and college years, and my American odyssey.  However, I would say that throughout the years, my vocabulary has greatly increased and my pronunciation is nearly perfect, since I first came to this country.  My effort will be to employ a simple language which some readers may find rather idiomatic.  I will avoid intellectual excesses, outlining only what I consider to be of interest.  Besides my life recollections, I’ll express some of my views on certain topics.

[...] θα προσπαθήσω να διηγηθώ τα πιο φωτεινά σημεία της ζωής μου, τόσο καλά όσο μπορώ. Θα προσπαθήσω να θυμηθώ τα πρώτα μου χρόνια στο δημοτικό σχολείο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα χρόνια μου στο γυμνάσιο, στο κολλέγιο και την αμερικανική μου οδύσσεια. Η προσπάθειά μου θα είναι να χρησιμοποιήσω μια απλή γλώσσα, την οποία μερικοί αναγνώστες ίσως να τη βρουν κάπως ιδιωματική. Θα αποφύγω τις δια-νοητικές υπερβολές, σκιαγραφώντας μόνο ό,τι θεωρείται ενδιαφέρον. Εκτός από τις αναμνήσεις μου, θα εκφράσω και μερικές από τις απόψεις μου σε μερικά άλλα επίλεκτα θέματα.

Η Νίνα λέει ότι το βιβλίο αυτό είναι αυτοβιογραφία, εγώ θα έλεγα ότι είναι και μυθιστόρημα. Ότι και να πούμε ,είναι συναρπαστικό , έτσι τουλάχιστον λέει εκείνη συμφωνώ και εγώ. Για μένα είναι μια πολύ ωραία ιστορία που ξεκίνα στο Βέλγιο , όπου γεννήθηκε και φτάνει στην Ελλάδα που τόσο πολύ ονειρευόταν να έλθει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της.

Η δίφωνη φούγκα... Είναι ένα είδος μουσικής που με μαγεύει... Με πολλή απλούστευση είναι η επανάληψη μιας μουσικής φράσης, από την πρώτη φωνή, μουσικά παραλλαγμένη, από την δεύτερη, σαν απάντηση, κάποια στιγμή «συνομιλούν» ταυτόχρονα μα τόσο αριστοτεχνικά εναρμονισμένα που το αποτέλεσμα είναι μελωδικά τέλειο... Στο βιβλίο μου οι δυο φωνές είναι η ιστορία δύο διαφορετικών ανθρώπων, πατέρα και γιού, που περνούν παρόμοιες εμπειρίες σε διαφορετική φάση της ζωής, στην εφηβεία ο ένας, και στην Τρίτη ηλικία ο άλλος.

Χρέος στον ίδιο, χρέος στο λαό που βασανίζεται ξανά και ξανά, η έκδοση των γραφτών του πατέρα μου.

"Πώς ένας απλός, φτωχός, σχεδόν αγράμματος, και άσχετος με την πολιτική νέος, ερχόμενος απ' το χωριό του στην Αθήνα, το 1929, μυείται σιγά-σιγά στον κομμουνισμό. Οι συνθήκες της φτώχειας, της ανεργίας, της καταπίεσης (δικτατορία Μεταξά) και του επερχόμενου πολέμου είναι ευνοϊκές γι αυτό. Μπαίνει στον αγώνα: ΕΑΜ-αντάρτικο, εξορίες... και επιζεί".

Γλαφυρός και απλός στην αφήγησή του δίνει προσωπικά και άλλα τραγικά γεγονότα απ' την εποχή εκείνη (1929 έως 1974), σκιαγραφώντας έτσι την πολιτική και κοινωνική ζωή. Σαν διήγημα, σαν μυθιστόρημα... Έτσι δεν είναι άλλωστε και η ζωή;

Το κείμενο μεταφέρθηκε όπως ήταν γραμμένο –σε Μακρυγιαννικό στυλ– με τις ανορθογραφίες του και τον τονισμό του, κάτι που το κάνει ιδιαίτερο μες στην τραγικότητά του.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο και σε έντυπη μορφή, με παραγγελία στο e-mail της συγγραφέως: corinnacarc@gmail.com.

Περιλαμβάνει την αυτοβιογραφία του συγγραφέα και αναφέρεται σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα ,όπως του πολέμου του 1940,της εχθρικής κατοχής στα Ιόνια νησιά,της Εθνικής Αντίστασης,της προσπάθειας των Ιταλών να να εξιταλίσουν τα Ιόνια νησιά,της δράσης των δασκάλων στην περίοδο της Κατοχής,του εμφυλίου πολέμου,στοιχεία της δράσεως του συγγραφέα ως εκπαιδευτικού στους ΠΑΞΟΥΣ και την ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΆ .

Η Ζήνα Κάνθερ γεννήθηκε στην Ταλα της Πάφου. Γυναίκα δυναμική, κυριευμένη από πόθο για ελευθερία, πάλεψε ενάντια σε κάθε σύμβαση. Πίστευε ότι ο θάνατος καταδικάζει την επίγεια ύπαρξη, γι’ αυτό και έζησε με μεγάλη ένταση. Ο τρόπος ζωης της για την εποχή και τα δεδομένα της Κύπρου κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, την κατατάσσει σύμβολο του φεμινισμού που αγωνίστηκε ως χειραφετημένη γυναίκα για να αποχτήσει το δικαίωμα μιας καλύτερης ζωης. Αλλά και η στενή συνεργασία της με τον αρχηγό της οργάνωσης Διγενή, φανέρωσε τον δυναμισμό που την διακατείχε. Το όνειρο της από μικρή να καταξιωθεί στην Κυπριακή κοινωνία ως άνθρωπος της προσφοράς, το πέτυχε ανά το πανελλήνιο ως μεγάλη ευεργέτης. Κατάφερε να αναρρηχιθεί τα σκαλοπάτια της επιτυχίας και να γίνει μια από τις πλουσιότερες γυναίκες. Της αποδόθηκε ο τίτλος της πριγκίπισσας και εν ζωή τιμήθηκε δεόντως για τη μεγάλη προσφορά της. Θυσίασε απίστευτα ποσά χρημάτων για φιλανθρωπικούς σκοπούς και για έργα κοινής ωφέλειες, που άλλος ανά τους αιώνες σε τόσο μεγάλο βαθμό, δεν έκαμε. Στη κοινότητα της Χλώρακας που για ιδιαίτερους λόγους έτρεφε μεγάλη αγάπη, έδωσε τα περισσότερα. Μετέτρεψε σε δρόμους τα άλλοτε μονοπάτια, διάνοιξε καινούργιο οδικό δίχτυο και μετέτρεψε το μικρό ασήμαντο χωριό σε μοντέρνα κοινότητα. Έκτισε την πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου έργο τέχνης που κοσμεί το παραλιακό μέτωπο στην άκρη της θάλασσας, και βοήθησε στην ανοικοδόμηση του καθεδρικού ναού που χάλασε στο σεισμό το ’53. Αγόρασε μεγάλες εκτάσεις γης που τις δώρισε στην κοινότητα, έδωσε υποτροφίες σε άπορους μαθητές, και βοήθησε φτωχές οικογένειες.

Ένας σχιζοφρενής μάς «ξεναγεί» ο ίδιος με γλαφυρό τρόπο στη χώρα της σχιζοφρένειας, δηλαδή: στις παραισθήσεις του, στους παρανοϊκούς του φόβους, στον κόσμο των συμβόλων.

Όλη του η ζωή εκτυλίσσεται μέσα σε μια παράνοια: Εφευρέσεις και Εταιρείες με «ντελίριο μεγαλείου» και «ιδέες καταδίωξης». Παραισθήσεις μέσα στην καθημερινότητα.

Κανένα βιβλίο ψυχολογίας δεν μπορεί να περιγράψει καλύτερα τις παραισθήσεις ενός ψυχικά ασθενούς από τον ίδιο τον πάσχοντα.

Το βιβλίο περιέχει και ένα κεφάλαιο για τον πόλεμο στην Αλγερία στον οποίο συμμετείχε ο πάσχων.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο και σε έντυπη μορφή στις εκδόσεις Παρασκήνιο, Σόλωνος 76 (9-4μμ.) καθώς και Μαυροκορδάτου 9, δίπλα στη Ζωοδόχο Πηγή (11:30-7μμ.). Ή για επαρχία, με αντικαταβολή, με παραγγελία στο e-mail της συγγραφέως corinnacarc@gmail.com.

Ο 14ος αιώνας, και κυρίως το δεύτερο μισό του, είναι από τις πιο πολυτάραχες εποχές στην ιστορία της Βενετοκρατούμενης Κρήτης, αλλά και από τις πιο σκοτεινές· εποχή αιματηρών επαναστάσεων και ζωηρών θρησκευτικών διενέξεων, αλλά και μαζί μιας ίσως όχι τόσο σημαντικής, αλλά ωστόσο ενδιαφέρουσας και άξιας να μελετηθεί περισσότερο, πνευματικής ζωής. Ένας από τους εκπροσώπους της πνευματικής αυτής ζωής, από τους σπουδαιότερους, είναι και ο Ιωσήφ Φιλάγρης ή Φιλάγριος, που η προσωπικότητά του παρέμενε σχεδόν άγνωστη μέχρι σήμερα, ακόμη και στους ειδικούς μελετητές της κρητικής ιστορίας. [...] Τα πορίσματα της έρευνας τα κατατάσσω σε δύο μέρη (Α και Β΄) χωρισμένα σε κεφάλαια· στο Α΄ μέρος μελετώ ό,τι έχει σχέση με την ζωή του Φιλάγρη, την θέση του στην κρητική κοινωνία της εποχής, την στάση το απέναντι στο Βυζάντιο, τις σχέσεις του με τον ʼνθιμο, τον Βρυέννιο, τον Κυδώνη και τον Καλέκα, όπως και την στάση του απέναντι στους Βενετούς στα δύσκολα για την Κρήτη, και το Βυζάντιο, χρόνια του τέλους του 14ου αιώνα. Στο Β΄μέρος περιγράφω λεπτομερώς τον κώδικα αρ. 30 της Bibliotheca Angelica, όπως και τον κώδικα Burney αρ. 50, κώδικες αυτόγραφοι του Φιλάργη, και μελετώ το έργο του συζητώντας όλα τα σχετικά προβλήματα, χρονολόγησης του έργου, τόπου συγγραφής, γνησιότητας κ.ά. Στο τέλος προσθέτω παράρτημα, όπου δίδω διάφορους πίνακες, κυρίως συσχετικούς άλλων συγγραφέων, που χρησιμοποιεί ο Φιλάργης, και επίσης ευρετήρια χειρογράφων, κυρίων ονομάτων, όρων και πραγμάτων. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)